Het was maar één mailtje…

Zodra ik zijn auto de weg op zie draaien, sprint ik naar de werkkamer en open zijn laptop. Al dagen heb ik buikpijn en ik wil nú weten of mijn gevoel klopt.
Met trillende handen log ik in.
Als oud-collega is het niet moeilijk om te bedenken wat zijn wachtwoord is.
Bingo, de eerste poging is raak.
Ik voel mijn darmen protesteren van de zenuwen.
Ik ben op mijn hoede en bloednerveus.
Nog nooit heb ik zijn computer gecheckt. Het voelt heel slecht, maar ik moet.
Het opstarten van het systeem duurt een eeuwigheid. Ongeduldig blijf ik de muis op en neer bewegen in de hoop dat het de boel bespoedigt.
Het duurt, en duurt.
Dan popt zijn bureaublad op.
Van de zenuwen krijg ik de cursor bijna niet op het icoontje van Outlook.
Het mailprogramma opent en ik scrol snel door zijn inbox.
Niks bijzonders.
Geen verontrustende berichten.
Dan de verwijderde items.
Mail na mail schiet voorbij.
Mijn ogen zijn gefocust op de naam Leanne. Elke naam met een hoofdletter L geeft een schok. Maar geen enkele mail van haar.
Ik kom een beetje tot rust.
Ik zie spoken, prent ik mezelf in. Niks aan de hand.
Wil Raf er dan toch voor gaan?
Nadat ik ook zijn verzonden items heb gecheckt, open ik de gespreksgeschiedenis van het chatprogramma.
En dan is het zo…